Jongeren hebben een eigen karakter en dus moet het gemeentebestuur hen ook een aparte behandeling durven geven. Dat veronderstelt overigens geen voorkeurbehandeling of segregatie van verschillende doelgroepen. Het volstaat echter om bijvoorbeeld te kijken naar het grote aanbod van specifieke jongerenmedia om in te zien dat de jeugd een eigen plaats inneemt in het maatschappelijke landschap. Jongeren geforceerd onderbrengen in hokjes of structuren waar zij niet in (willen) passen; veroorzaakt enkel wrijving en spanning. Een frisse visie op mobiliteit, cultuur, veiligheid… met een specifieke hertekening naar de ruimte die jongeren daar innemen, dringt zich dus op.
Intergenerationele solidariteit moet groeien uit de generaties zelf. Dat kan enkel maar als de structuren waar zij zich in bewegen, samen met de verwachtingen die zij daarover hebben, duidelijk zijn. Een jongere verwacht iets anders van een bibliotheek; net zoals senioren op een andere manier aankijken tegen verplaatsingen met het openbaar vervoer. In ruimtes waar de gedragscodes en verwachtingen niet tegenstrijdig zijn, kan intergenerationeel respect groeien. We moeten dit dus niet opleggen, maar enkel de hinderpalen daartoe uit de weg ruimen. Denk maar aan de leuke reacties die een ouder koppel op Rock Werchter krijgt, of de aandacht die de kleindochter te beurt valt als ze samen met haar vriendinnen oma opzoekt in de kaartclub.
Een creatieve hertekening vraagt de directe inspraak van de gebruikers, en dus ook van de jongeren. Door hier structureel rekening mee te houden, kan achteraf veel miserie vermeden worden. Zo kan het razend interessant zijn om jongeren ook volop te betrekken bij urbanisatie. Op die manier kan er bijvoorbeeld een hangplek (met hotspot, waarom niet) ingericht worden met optimale ruimte voor jongeren en minimale overlast voor de omwonenden; zonder dat de sociale controle daar overigens onder moet lijden. Bovendien is zo van bij het begin duidelijk wélke bestemming wélke ruimtes krijgen en kunnen nieuwe bewoners hun verwachtingen hier op afstemmen (bv. bij de keuze van een bouwperceel).
Veel overlast is infrastructureel en kan opgelost worden met een duidelijke communicatie. Een outreachende jeugdwerker die achteraf dit proces helemaal opnieuw moet maken, is ten dode opgeschreven. In het andere geval daarentegen kan een sociale wijkagent veel misverstanden uit de weg ruimen door de jongeren én de buurtbewoners te herinneren aan de afspraken die ze in het verleden samen hebben opgesteld. Jongerenparticipatie betekent dus ook wenselijke preventie van bij de start, maar sluit geen kordate repressie uit als het onderweg fout loopt. Ook op dat vlak vragen jongeren duidelijkheid. Vrijheid en verantwoordelijkheid, niet los te denken van elkaar.
Jongeren hebben in elk geval nood aan méér ruimte:
Infrastructureel moet die ruimte los gedacht kunnen worden van de bestaande infrastructuur, jongeren bewandelen niet graag platgetreden paden. Waarom moet een fietspad bijvoorbeeld zo nodig altijd parallel aan een autoweg lopen? Er bestaan andere manieren om de mobiliteit van jongeren op te integreren in het stedelijk weefsel. Urbanisatie kan daarbij dé katalysator vormen. Met voldoende oog voor ecologie, want jongeren houden van een groene omgeving.
Een jongerenontmoetingscentrum waar een aantal jongerendiensten gecentraliseerd zijn (jeugddienst, fuifloket, jeugraad, JAC, bibliotheek) kan daar het sluitstuk van vormen. Uiteraard met voldoende oog voor mobiliteit (bromfiets- en fietsstallingen, goed verlichte en veilige toegangsweg, bushalte), sportmogelijkheden (voetbalveld, fitnesszaal), hangplekken,… én op een gezonde manier ingepast in de buurt (sociale controle met minimale overlast). Commerciële activiteiten tenslotte kunnen er ook hun stek vinden (skateshop, games, trendy clothes, iPod-herlaadpunt, hamburgertent, broodjeszaak, jongerenreisbureau, interimkantoor, vastgoedbureau…).
Inhoudelijk moet een beleid gestimuleerd worden waar jongeren méé vorm aan geven. Denk maar aan informatie. Jongeren worden niet alleen overspoeld door informatie, maar dragen zélf ook actief informatie aan. De toekomst is aan de sociale media. Stap dus af van het eenrichtingverkeer en geef de jongeren de tools in handen om zélf een digitaal platform uit te bouwen. Apps for Ghent, waarbij jongeren mobiele apps maakten op basis van overheidsdata, kan dienen als fantastisch voorbeeld.
Het uitbouwen van jongerenhotspots rond hangplekken moet het klassieke folderrek vervangen.
Bovendien moet het beleid de taal van de jongeren spreken door persoonlijk (fysisch en digitaal) aanwezig te zijn in sociale netwerken. Jongeren hebben niets aan een merknaam (dom idee Joenk!); maar willen persoonlijk en rechtstreeks contact. Het beleid moet dus actief alle kanalen open houden langs welke weg jongeren hun ei kunnen leggen. Het valt te verwachten dat dit vaker met een @tweet zal gebeuren dan via een mailtje of een officiële aanvraag.
Infrastructureel moet die ruimte los gedacht kunnen worden van de bestaande infrastructuur, jongeren bewandelen niet graag platgetreden paden. Waarom moet een fietspad bijvoorbeeld zo nodig altijd parallel aan een autoweg lopen? Er bestaan andere manieren om de mobiliteit van jongeren op te integreren in het stedelijk weefsel. Urbanisatie kan daarbij dé katalysator vormen. Met voldoende oog voor ecologie, want jongeren houden van een groene omgeving.
Een jongerenontmoetingscentrum waar een aantal jongerendiensten gecentraliseerd zijn (jeugddienst, fuifloket, jeugraad, JAC, bibliotheek) kan daar het sluitstuk van vormen. Uiteraard met voldoende oog voor mobiliteit (bromfiets- en fietsstallingen, goed verlichte en veilige toegangsweg, bushalte), sportmogelijkheden (voetbalveld, fitnesszaal), hangplekken,… én op een gezonde manier ingepast in de buurt (sociale controle met minimale overlast). Commerciële activiteiten tenslotte kunnen er ook hun stek vinden (skateshop, games, trendy clothes, iPod-herlaadpunt, hamburgertent, broodjeszaak, jongerenreisbureau, interimkantoor, vastgoedbureau…).
Inhoudelijk moet een beleid gestimuleerd worden waar jongeren méé vorm aan geven. Denk maar aan informatie. Jongeren worden niet alleen overspoeld door informatie, maar dragen zélf ook actief informatie aan. De toekomst is aan de sociale media. Stap dus af van het eenrichtingverkeer en geef de jongeren de tools in handen om zélf een digitaal platform uit te bouwen. Apps for Ghent, waarbij jongeren mobiele apps maakten op basis van overheidsdata, kan dienen als fantastisch voorbeeld.
Het uitbouwen van jongerenhotspots rond hangplekken moet het klassieke folderrek vervangen.
Bovendien moet het beleid de taal van de jongeren spreken door persoonlijk (fysisch en digitaal) aanwezig te zijn in sociale netwerken. Jongeren hebben niets aan een merknaam (dom idee Joenk!); maar willen persoonlijk en rechtstreeks contact. Het beleid moet dus actief alle kanalen open houden langs welke weg jongeren hun ei kunnen leggen. Het valt te verwachten dat dit vaker met een @tweet zal gebeuren dan via een mailtje of een officiële aanvraag.
Joeri Osaer LDD
Reacties